ภาพลักษณ์ในหมู่เพื่อนจะเหมือนเป็นคนขึ้แพ้หรือไม่เอาไหน เรียนรู้ช้าและน้อย อาจพลอยทำให้การเรียนของทั้งห้องช้าไปด้วย เพื่อนๆ อาจมองว่าเด็กเหล่านี้เรียกร้องความสนใจจากครู อาจทำให้ทั้งครูและเพื่อนรำคาญและไม่คบหาด้วย
สาเหตุ
1. อาจเกิดจากความล้มเหลวในอดีตบางเรื่อง หรือมีปัญหาที่บ้าน หรือที่โรงเรียนจนเกิดความท้อแท้กับทุกอย่าง เช่น การที่พ่อแม่หย่าร้าง เข้ากับเพื่อนหรือครูไม่ได้
2. เด็กบางคนอาจมีพื้นนิสัยที่กังวลมากตั้งแต่เด็ก
3. ผู้ใหญ่คาดหวังจากเด็กสูงกว่าความสามารถที่แท้จริงของเด็ก
4. ขาดการฝึกฝนหรือผู้ใหญ่ใจร้อน ไม่อดทนให้เด็กฝึกการทำกิจวัตรประจำวัน จนต้องตัดความรำคาญโดยการทำแทนเด็กหรือช่วยเหลือเด็กมากเกินไป
การช่วยเหลือ
1. ให้ความสนใจและการฝึกฝนแบบตัวต่อตัว
2. อย่าเสนอรางวัลสินบนให้เด็กทำ มันอาจดูง่ายสำหรับเราถ้าเด็กยอมตาม แต่ส่วนใหญ่เด็กจะไม่กล้ารับ "คำท้า" และยิ่งกลัวเรา
3. ให้ช่วยเหลือตัวเองและงานบ้านเพิ่มขึ้น ระยะแรกควรเป็นงานง่ายๆ สั้นๆ วัตถุประสงค์ชัดเจนแล้วค่อยเพิ่มระดับความซับซ้อนของงาน
4. หยุดการเร่งเร้า ขอร้อง กระตุ้น ทำแค่มอบงานให้ทำ โดยทำเฉยๆ กับคำว่า "ทำไม่ได้" ถ้าเด็กถามสิ่งต่างๆ ที่จะแสดงว่าตนทำไม่ได้ก็ให้ตอบสนอง เช่น "คำถามนั้นน่าสนใจมากให้เพื่อนๆ ช่วยกันคิดหาทางออก"
5. งดวิจารณ์ความผิดพลาดของผลงาน ให้ชื่นชมความพยายามลองทำ
6. ใช้เทคนิคให้ความสนใจเรื่องไม่สำคัญก่อน โดยแทนที่เราจะไปเน้นความสำคัญของวิธีทำ การเตรียมงาน ผลงาน เราอาจเริ่มชวนเด็กโดยไปสนใจกับเรื่องไม่สำคัญของงานก่อน เช่น อยากใส่แฟ้มสีอะไร จะใช้ดินสอหรือปากกาดี จะส่งตอนหมดชั่วโมงหรือ 30 นาทีดี
7. อย่าไปลดความคาดหวังในตัวเด็กลงทำนองว่า "สำหรับเธอ ทำแค่นี้ก็พอ" แต่การช่วยให้เด็กหา และรู้ว่าจะคาดหวังตนเองแค่ไหน แล้วทำให้ได้ จะช่วยเด็กทำได้มากกว่า
8. อย่าล้อเลียนเด็กหรือทำท่าเบื่อเมื่อเด็กขอความช่วยเหลือ
แหล่งข้อมูลอ้างอิง
หนังสือ : "คู่มือการเลี้ยงลูก ตอนวัย 6 - 12 ปี"
ผู้แต่ง : พญ. วินัดดา ปิยะศิลป์
No comments:
Post a Comment